DE FRUCHTKERE

's wäre mol armi Leit gwen, die han viel Kiner ghat, un alli wäre se noch kleen. Weil awer de Vater nimmi for se Brot gnuch hat verdiene kenne, han se beschloß, daß de Greschte sich muß verdinge gehn, des war de Hansi, und der war selwer noch kleen. Die Motter hat'm sei Bingl gricht, hat gekrisch, un de Hansi hat sich uf de Wech gmacht.

s' war e scheene Herbschttach, un de Hansi hat aa bal wieder Kurasch ghat. Er geht de Stroß no un kummt no eener Zeit aa in e Dorf. Dort gsieht'r Männer beinaner stehn, geht hin un froot: "Bräicht'r ke Knecht?" "Wer will sich verdinge?" froon die Männer. "Na ich!" saat de Hansi. "Du bischt jo noch zu kleen!" "Ich kann awer doch schun arweite!" "He, was kannscht'n du schun mache?" "Ich kann schun die Strau kehre, die Aier aushewe, de Saustall putze, mit'r kleen Gieß Wasser hole gehn un noch mehr." "Du bischt awer doch zu kleen", han die Männer gment un ne weiter nimmi angschaut.

No is de Hansi weitergang un hat sich gedenkt: 's werd sich schun eene fine, der mich holt. Die Gaß war bal am End, un kene hat sich ne gedingt. Do muß'r weiter ins nächschti Dorf. Aach dort gsieht'r Männer beinaner-stehn, froot se, eb se ke Knecht bräichte, awer aa dene war er zu kleen. So is'm noch in paar Derfer gang, un er hat schun bal nimmi kenne. Am letschte Haus gsieht'r e altes Weib rausschaue, er froot aa die, eb se dann net weeß, zu wem er sich verdinge kennt. Sie hat'm angsiehn, daß'r schun vun weither kummt, 's hat'r aa leed getun um de Kleene, un so hat se gsaat: "Ich selwer kennt so e kleene Knecht bräiche, awer was tatscht denn du verlange?" "Wann's net mehr war: e Fruchtkere, un wann's Johr nun is, e neies Gwand." "Nor rin", hat die Alt gsaat un war froh, so billich zu em Knecht zu kumme.

De Hansi hat scheen sei Arweit gmach, die Alt war zufriede mit'm un hat iwerall verzählt, was sie sich for e fleißiche Bu gedingt hat. Wie er mol Wasser hole war, is'r am Brunne mit em Weib ins Gspräch kumm, un no hat'r die aa gfroot, wann dann die Kerwei war. "Sie war doch erseht grad", hat se gsaat. "Willscht du vleicht mit'r Kerwei gehn?" "Nee, ich froo nor so."

Mit viel Arweit un Schnee putze is de Winter rumgang. Do denkt sich de Hansi: Ich muß nor wieder jemand no dr Kerwei froon. Iwer dem kummt e altes Weib langscht, un er froot aa schun: "Bäsl, kennt'r mer net saan, wann die Kerwei ist?" "Sie war doch noch gar net lang!" hat se'm gantwort un is aa schun weitergang. Er is aa hem un hat sei Arweit gmach. Des mit'r Kerwei hat'm ke gut getun, un er hat so eener Zeit wiedrum gfroot, aach grad desselwi Weib wie's erschtimol. Die hat glacht, mit'm Finger gedroht un gsaat: "Ich men, du willscht doch mit'r Kerwei gehn; merk dr, mir sin schun iwer die Halbscheid!" De Hansi bedankt sich un geht hem seiner Arweit noh. Er iwerleet, verzehn Täch bevor sei Johr aus is, muß'r doch seiner Frau saan, daß se'm e neies Gwand kaaft. Wie er jetz nochmol no der Kerwei froot, wäre's nor meh drei Wuche. Hoppla, jetz muß ich dr Frau saan, daß in verzehn Täch mei Johr aus is! „Willscht nimmi bei mer bleiwe?" „Ich han so Hemweh un han schun die Täch gezählt", saat de Hansi, „ich will mei Leit mol wieder gsiehn, un wann se noch so arm sin, kumm ich nomol zruck."

Sei Frau is mit'm ins Gschäft gang, hat'm "'s schenschti Gwand kaaft un ne ganz angezo, weil er doch e so brave Bu war. No verzehn Täch hat er sei Lohn, de Fruchtkere, verlangt. Die Frau hat'm die frischgebieglti Wasch in e Tuch gebun, no is de Hansi fort uf hem zu.

's git Nacht, de Hansi froot, wie weit noch is bis hem, awer e Vetter hat'm gsaat: „Dort kummscht net heint, net morje un netmol iwermorje hin." E Weib hat am Tertl gstan, die hat'r gfroot, wu'r dann kennt iwer Nacht bleiwe. „For so e kleene Bu han mer aa noch grad Platz, kumm nor rin!" Die Leit han aa Kiner ghat, de Hansi hat ne zugschaut, wie se ihre Aufgabe gmach han, no han se noch e bißl gspielt un sin schlofe gang. Morjets is de Hansi schun frieh uf gstan; wie de Hahn gekräht hat, war er schun drauß, will vum Peile sei Bingl un de Fruchtkere hole, do kummt de Hahn ghoppst un pickt de Fruchtkere uf. De Hansi fangt an zu schreie: „Ich muß Eich verklaan gehn, Eier Hahn hat mei Fruchtkere uf gepickt!" „Brauchscht uns net verklaan gehn, mir gin dr liewer de Hahn!" A Hahn is mehr wie e Fruchtkere! Holt de Hahn uner e Arm, de Bingl uner de anre un macht sich uf de Wech. Er geht de ganze Täch, is awer am Owed doch noch net drhem. Er muß wieder inkehre. E Weib kehrt noch spot die Gaß, un die froot'r, wu er dann iwer Nacht bleiwe kennt. „Na, for so e kleene Bu han mer grad noch Platz." Aa in dem Haus sin Kiner, dene wu er zuschaut, wie se lerne, spielt noch mit ne, un bevor se schlofe gang sin, sperre se de Kokosch noch in e leere Saustall. In dr Nacht hat die Sau vun newedran de Dorchschlach dorchgebroch un hat de Kokosch ufgfreß, nor die Flitschefedre, die Schwanzfedre un die Fieß hat se iwrichgloß. Morjets geht de Hansi no seim Kokosch schaue, do gsieht'r nor meh die Fedre. Er fangt an zu kreische un zu schreie: „Ich geh Eich verklaan, Eier Sau hat mei Kokosch gfreß!" „Mitm Gmeindehaus will mer nix zu tu han, liewer gin mer der die Sau." De Hansi hat sich glei e Stecke gschnitt for die Sau treiwe un is mit ihr fort zum Tertl naus.

Die Sau war e faules Luder un hat net laafe wille, aach hat se sich in jede Wasserlacke gleet un hat net wille ufstehn. Des war e Gfrett, bis er die beim Dorf drauß ghat hat! No uf dr Strooß is se besser gloff, weil die schun mehr abgetrucklt war. 's war awer wieder Nacht, un er war noch net drhem; so muß'r nochmol wu inkehre, froot do un dort, bis e Weib ne iwer Nacht holt, aa sie saat! „For so e kleene Bu han mer grad noch Platz." Die Sau han se noch schnell in de Kiehstall gsperrt un sin ningang. Aa die Leit han Kiner ghat, er hat ne gholf die Rechnunge mache, no han se noch gspielt un sin schlofe gang. Am Morjet, wie de Hansi sei Sau raustreiwe will, war se hin. In dr Nacht hat sich die Kuh drufgleet un hat se hingedrickt. Wie de Hansi des gsieht, fangt'r an zu schreie: „Ich geh Eich verklaan, Eier Kuh hat mei Sau hingedrickt!" „Mitm Gmeindehaus will mer nix zu tun han, liewer gin mer der die Kuh." De Hansi hat sich noch e Strick verlangt, hat ne da Kuh um de Hals gebun, sei Bingl uner de Arm ghol un is uf hem zu.

Wie's Mittach war, is'r grad drhem ankumm, er hat die Kuh vors Haus an de Baam gebun un is ningang. Sei Vater hat im Hof Holz ghackt. Do froot de Hansi: „Bräicht'r net vleicht e Knecht?" „Nee, mir han selwer eene in de Welt un wisse net, wu er is." Not hat de Hansi misse schmunzle, do hat de Vater ne besser angschaut, hat glacht un hat gruf: „Ei, du bischt jo unser Hansi!" No is'r nin, hat die Motter un die Gschwister rausgruf, alli wäre se froh, un han ne doch verbusslt. Die Kuh drauß hat geplärrt, do hat de Hansi gsaat: „Ich muß nor naus schaue gehn, die Kiehhalt geht langscht." Er bind die Kuh los un bringt se rin. Wie'r gsaat hat „des is mei Lohn", do han se awer großi Aue gmach! „Soviel hascht du verdient?" Die Motter hat glei de Kiwel ghol, hat die Kuh gmolk, un sie han sich mol satt ingebrocklti Milch geß. De Hansi hat alles verzählt, un no war's aus. De Vater hat gsaat: „Jetz sin mer nimmi arm, weil e Kuh im Haus treibt alli Armut naus!"


(Erzählt von L. Dörner, der es von seinem Großvater kennt; aufgezeichnet von Elfriede Wiener, Kleinjetscha)

Quelle: Banater Volksgut, Erster Band, Märchen, Sagen und Schwänke, Herausgegeben von Walther Konschitzky und Hugo Hausl, Bukarest 1979, Seite 19