DER FAULPELZ

In oom Dorf hat mol a Faulpelz glebt, der nix hat welle arweite. Wann er Esse kriegt hat, hat er geß, wann er koons kriegt hat, hat er halt ghungert.

Oomol hat er sich tot hinglegt, weil er ka Esse kriegt hat. Uf em Weg zu der Beerdichung hat e Weib Mitleid mit dem Faulpelz kriegt un hat gruf: „Hätt ich dem Mann geschter mei Brot geb, no war er net verhungert!" Wie der Faulpelz des ghert hat, is er ufgsprung un hat gfrogt: „Is des Brot net hart, daß ich ich net soviel kaue muß?" Do hat des Weib gsagt: „Es is hart." No hat der Faulpelz sich wieder hinglegt un de Toti gspielt. Vorher hat er awer noch gsagt: „Liewer will ich lewendich begrabt were, wie des Brot noch kaue." Dann sein se weitergfahr un ham de Faulpelz lewendich begrabt un ham ne los ghat.

(Erzählt von Paul Kondacs aus Grabatz, aufgezeichnet von Dietlinde Schulz)

Quelle: Banater Volksgut, Erster Band, Märchen, Sagen und Schwänke, Herausgegeben von Walther Konschitzky und Hugo Hausl, Bukarest 1979, Seite 66