DE WILDE MANN
Et was emoel en wilden Mann, de was verwünsket un genk bie de Bueren in den Goren (Garten) un in't Korn un moek alles to Schande. Do klagden se an eeren Gutsheeren, se können eere Pacht nig mehr betalen, un do leit de Gutsheer alle Jägers bie ene kummen: we dat Dier fangen könne, de soll ne graute Belohnung hebben. Do kümmt do en ollen Jäger an, de segd, he wüll dat Dier wull fangen. Do mött se em ne Pulle met Fusel (Branntwein) un ne Pulle met Wien un ne Pulle met Beer gierwen (geben), de settet he an dat Water, wo sick dat Dier alle Dage wäskt. Un do geiht he achter en Baum stöhn, do kümmt dat Dier un drinket ut de Pullen, do leckt et alle de Mund un kickt herum, ov dat auck well süht. Do werd et drunken, un do geit et liegen un schlöpd. Do geit de Jäger to un bind et an Händen un Föten, do weckt he et wier up un segd: »Du wilde Mann, goh met, söck sast du alle Dage drinken.« Do nimmt he et mit noh dat adlicke Schloß, do settet se et in den Thornt, un de Heer geit to andre Nobers, de sollt seihn (sehen), wat he för 'n Dier fangen hed. Do spierlt ene von den jungen Heerens met'n Ball un let de in den Thornt fallen, un dat Kind segd: »Wilde Mann, schmiet mie den Ball wier to.« Do segd de wilde Mann: »Den Ball most du sölvst wier hahlen.« »Je«, segd dat Kind, »ick heve kinen Schlürtel.« »Dann mack du, dat du bie dien Mooer eere Tasken kümmst, un stehl eer den Schlürtel.« Da schlüt dat Kind den Thornt orpen, un de wilde Mann löpd derut. Do fänk dat Kind an to schreien: »O wilde Mann, bliev doch hier, ick kriege süs Schläge.« Do niermt de wilde Mann dat Kind up de Nacken un lopd dermet de Wildnis herin; de wilde Mann was weg, dat Kind was verloren. De wilde Mann, de tüt dat Kind en schlechten Kiel (Kittel) an un schickt et noh den Görner an den Kaisers Hof, do mot et frogen, ov de kinen Görnersjungen van dohn (nötig) hed. Do segd de, he wöre so schmeerig antrocken, de annern wullen nig bie em schlopen. Do seg[d] he, he wull int Strauh liegen, un geit alltied des Morgens froh in den Goren, do kümmt em de wilde Mann entgiergen, do seg[d] he: »Nu waske die, nu kämme die.« Un de wilde Mann mackt den Goren so schön, dat de Görner et sölvst nig so gut kann. Un de Prinzessin süt alle Morgen den schönen Jungen, do seg[d] se to den Görner, de kleine Lehrjunge söll eer een Busk Blomen brengen. Un se frög dat Kind, van wat för Stand dat et wöre, do seg[d] et, ja, dat wüs et nig; do giv se em en broden Hohn vull Ducoeten. Es he in kümmt, giv he dat Geld sinen Heeren un segd: »Wat sall ick do met dohn, dat brückt ji men.« Un he moste eer noh enen Busk Blomen brengen, do giv se em ne Aant (Ente) vull Ducoeten, de giv he wier an sinen Heeren. Un do noh enmoel, do giv se em ne Gans vull Ducoeten, de giv de Junge wier an sinen Heeren. Do ment de Prinzessin, he hev Geld, un he hev nix, un do hierothet se em in't geheem, un do weeret ehre Öldern so beise un setten se in dat Brauhuse, do mot se sick met spinnen ernähren, un he geit in de Kucke un helpt den Kock de Broden dreien un steld manxden (zuweilen) en Stück Fleesk un bringd et an sine Frau.
Do kümmt so 'n gewoltigen Krieg in Engelland, wo de Kaiser hin mott un alle de grauten Heerens, do segd de junge Mann, he wull do auck hen, ov se nig no en Perd in Stall hedden, un se saden, se hedden noh ent, dat gönk up drei Beenen, dat wör em gut genog. He settet sick up dat Perd, dat Perd, dat geit alle husepus husepus. Do kümmt em de wilde Mann in de möte (entgegen), do döt sick so 'n grauten Berg up, do sind wull dusend Regimenter Soldaten un Offzeers in, do dät he schöne Kleeder an un krigd so 'n schön Perd. Do tüt (zieht) he met alle sin Volk in den Krieg noh Engelland, de Kaiser enfänk en so fröndlick un begerd en, he mög em doh biestoen. He gewinnt de Schlacht un verschleit alles. Do dät sick de Kaiser so bedanken vör em un frägd, wat he för 'n Heer wöre, he segd: »Dat froget mie men nig, dat kann ick ju nig seggen.« He ritt met sin Volk wier ut Engelland, do kümmt em de wilde Mann wier entgiergen un döt alle dat Volk wier in den Berg, un he geit wier up sien dreibeenige Perd sitten. Do seg[g]et de Luide: »Do kümmet usse Hunkepus wier an met dat dreibeenige Perd«, un se froget: »Wo hest du achter de Hierge (Hecke) lägen un hest schlopen?« »Je«, segd he, »wenn ick der nig wör west, dann hädde et in Engelland nig gut gohn.« Se segget: »Junge, schwieg stille, süs giv die de Heer wat up d'Jack.« Un so genk et noh tweenmoel, un ton derdenmoel gewient he alles; do kreeg he en Stick in den Arm, do niermt de Kaiser sinen Dock (Tuch) un verbind em de Wunden. Do neidigt (nötigt) se em, he mög do bie ihnen bliewen. »Ne, ick bliewe nig bie ju, un wat ick sin, geit ju nig an.« Do kümmet em de wilde Mann wier entgiergen un deih alle dat Volk wier in den Berg, un he genk wier up sin Perd sitten un genk wier noh Hues. Do lachten de Luide un segden: »Do kümmt usse Hunkepus wier an, wo hest du doh lägen un schlopen?« He segd: »Ick heve förwohr nig slopen, nu is ganz Engelland gewunnen, un et is en wohren Frerden (Frieden).«
Do segde de Kaiser von den schönen Ritter, de em hev biestohen; do segd de junge Mann to en Kaiser: »Wöre ick nig bie ju west, et wöre nig guet gahen.« Do will de Kaiser em wat upn Buckel gierwen. »Ji«, segd he, »wenn ji dat nig gleiwen willt, will ick ju minen Arm wiesen.« Un asse he den Arm wiest un asse de Kaiser de Wunde süt, do werr he gans verwundert un segd: »Viellicht büst du Gott sölvst ader en Engel, den mie Gott toschickt hev«, un bat em üm Verzeihnüs, dat he so grov met em handelt hädde, un schenket em sin ganse Kaisersgut. Un de wilde Mann was erlöset un stund ase en grauten Künig för em un verleide em de ganse Sacke, un de Berg was en gans Künigsschloß, un he trock met sine Fru derup un lerweten vergnögt bis an eeren Daud.
Quelle: Kinder- und Hausmärchen, Jacob Grimm, Wilhelm Grimm (Brüder
Grimm), 1812-1857; in der Ausgabe letzter Hand (1856/57) nicht mehr enthaltene
Märchen früher Auflagen.