Güggel und Hüendli.
Haupt's Zeitschrift f.d.A. 3. Band.
Der Güggel het einisch zue sine Hüendlene gseit: "Chömmet
weidli i d' Stuben ufe goh, Brotbrösmele zämmebicke ufem Tisch'
euse Frau isch ußgange goh, ne Visite mache." Do säge
do d; Hüendli: "Nei nei, mer chömme nit; weißt, d'
Frau balget amme mit is." Do seit der Güggel: "Se weiß
jo nüt dervo! Chömmet er numme; se git is doch au nie nüt
Guets." Do säge d' Hüendli wider: "Nei nei, 's isch
uß und verby, mer gönd nit ufe." Aber der Güggel
het ene kei Ruei glo, bis se endlich gange sind, und ufe Tisch, und do
Brodbrösmeli zämmegläse händ in aller Strenge. Do
chunt justement d' Frau derzue und nimmt gschwind e Stäcke und steubt
se abe und regiert gar grüseli mit ene. Und wo se do vor em Hus unde
gsi sind, so säge do d' Hüendli zum Güggel: "Gse gse
gse gse gse gse gsehst aber?" Do het der Güggel glachet und
numme gseit: "Ha ha han is nit gwüßt?" Do händ
se chönne goh.
Quelle: Märchen und Sagen aus Hannover,
Carl und Theodor Colshorn, Hannover 1854, Nr. 64, S. 183 - 184.